เหตุใดการเชื่อมด้วยความต้านทานจึงไม่จำเป็นต้องมีการทดสอบแบบไม่ทำลาย?

ในความเป็นจริงแล้ว การทดสอบแบบไม่ทำลายใช้เพื่อประเมินคุณภาพของการเชื่อมด้วยความต้านทาน ตัวอย่างเช่น ด้วยการตรวจสอบด้วยสายตา สามารถตรวจจับตำแหน่งและระยะห่างของข้อต่อบัดกรี การเสียรูปจากการเชื่อม และการกระเด็นของผลิตภัณฑ์ได้ นอกจากนี้ยังสามารถตรวจจับความลึกของการเยื้องได้ด้วยความช่วยเหลือของเครื่องมือวัดหรือแว่นขยาย , รอยแตกและรูขุมขนบนพื้นผิวการเยื้อง; ข้อบกพร่องภายในบางอย่างสามารถตรวจพบได้ด้วยการตรวจสอบด้วยคลื่นเสียงความถี่สูงหรือด้วยภาพรังสี

อย่างไรก็ตาม วิธีการทดสอบใดๆ ก็มีข้อจำกัด เมื่อผลิตภัณฑ์มีข้อกำหนดบางประการสำหรับข้อต่อการเชื่อมด้วยความต้านทาน และการทดสอบแบบไม่ทำลายไม่สามารถยืนยันได้ว่าเป็นไปตามข้อกำหนดนี้หรือไม่ การทดสอบแบบไม่ทำลายก็ไม่สามารถทดแทนการทดสอบแบบทำลายได้ ตัวอย่างเช่น บริษัทของเรามีข้อกำหนดสำหรับน็อตเชื่อมต้านทาน เพื่อให้เป็นไปตามข้อกำหนดแรงบิดแตกหัก คุณจำเป็นต้องใช้ประแจแรงบิดเพื่อคลายเกลียวน็อตและวัดว่าแรงบิดแตกหักเป็นไปตามข้อกำหนดหรือไม่ นอกจากนี้ หากมีข้อกำหนดสำหรับข้อต่อการเชื่อมต้านทาน เช่น ขนาดนักเก็ต ความต้านทานการดัดงอ ความต้านทานแรงเฉือน ฯลฯ คุณสามารถใช้การทดสอบแบบทำลายล้างเท่านั้น

ในทางตรงกันข้าม คุณภาพการเชื่อมของการเชื่อมฟิวชั่นสามารถรับประกันได้โดยการทดสอบแบบไม่ทำลาย ในขณะที่ความแข็งแรงของการเชื่อมของการเชื่อมด้วยความต้านทานนั้นต่ำโดยเนื้อแท้ และมีข้อบกพร่องบางอย่างที่ละเอียดอ่อนมากซึ่งมีผลกระทบอย่างมากต่อความแข็งแรงของข้อต่อ ดังนั้น -การทดสอบแบบทำลายไม่น่าเชื่อถือ คุณภาพการเชื่อมสามารถตรวจสอบได้โดยการทดสอบแบบทำลายล้างเท่านั้น และรับรองโดยการตรวจสอบกระบวนการเชื่อม

แต่ทุกคนรู้ดีว่าการทดสอบแบบทำลายล้างจะทำลายผลิตภัณฑ์ทั้งหมดซึ่งเกี่ยวข้องกับปัญหาด้านต้นทุน สำหรับผลิตภัณฑ์ที่ผลิตจำนวนมาก มักกำหนดความถี่ของการทดสอบแบบทำลายล้าง เช่น ชิ้นแรกในแต่ละกะ ทุกๆ 500 ชิ้น เป็นต้น สำหรับผลิตภัณฑ์ที่ไม่ได้มาตรฐาน และมีมูลค่าผลิตภัณฑ์เดี่ยวสูง การทดสอบแบบทำลายล้างมักดำเนินการโดยใช้ชิ้นทดสอบที่จำลองผลิตภัณฑ์ เมื่อเทียบกับผลกระทบของการไหลออกของผลิตภัณฑ์ที่มีข้อบกพร่อง ต้นทุนของการทดสอบแบบทำลายล้างเหล่านี้คุ้มค่าที่จะจ่าย